Archive for the ‘Gezondheid en welzijn’ Category
Morele ondernemers
Morele ondernemers zijn personen die hun maatschappelijke positie gebruiken om morele principes aan anderen op te leggen. Voor een morele ondernemer is gebieden en verbieden een doel op zichzelf. Er moet ge- en verboden worden en er moeten strenge straffen opgelegd worden voor het overtreden van de ge- en verboden.
Morele ondernemers treft men onder wereldlijke en kerkelijke leiders aan. De machtsmiddelen van kerkelijke morele ondernemers zijn anders dan die van wereldlijke. Zij kunnen niet iemand laten arresteren, maar ze hebben een ander machtsmiddel. Zowel door het onthouden als schenken van vergiffenis kunnen ze macht over hun ondergeschikten uitoefenen.
Voor morele ondernemers is van primair belang dat een gedrag moet of niet mag. De schade die door een ge- of verbod wordt veroorzaakt is daarbij van secundair belang.
M.b.t. de drugsbestrijding is het van primair belang dat druggebruik verboden is. Dat er zware straffen op staan. Dat er veel druggebruikers of -handelaren in de gevangenis zitten. En dat er belangrijke overheidsinstellingen met drugbestrijding zijn belast. Minder belangrijk is of het gebruik van drugs door al die maatregelen afneemt. En het aantal slachtoffers van repressief drugbeleid doet helemaal niet ter zake.
Het aantal slachtoffers en hun lijden (weze het abortus, druggebruik, euthanasie) is voor kerkelijke of wereldlijke ondernemers van ondergeschikt belang. Het belangrijkste is dat het ofwel moet of niet mag.
Uit: TELLEGEN, E., Het utopisme van de drugsbestrijding. p. 237-239.
Beslissingen bij het levenseinde
Men kan zes mogelijke beslissingen bij het levenseinde onderscheiden.
- Het stoppen van een medisch zinloos geworden behandeling met of zonder medeweten /verzoek van de patiënt
- Het niet opstarten van een medisch zinloze behandeling met of zonder medeweten/verzoek van de patiënt
Door deze ‘niet-behandelbeslissingen’ verzaakt men aan therapeutische hardnekkigheid. Deze beslissingen moeten bij bewuste patiënten principieel met hen overlegd worden.
Vroeger werd een niet-behandelbeslissing ‘indirecte’ of ‘passieve’ euthanasie genoemd. Deze benamingen zijn misleidend omdat het begrip passieve euthanasie een contradictio in terminis is (zie definitie van euthanasie). - Het aanpassen van de pijnstillers met als nevenwerking bewustzijnsvermindering, coma en zelfs vervroegde dood met of zonder medeweten/verzoek van de patiënt
Pijnstillers of kalmeermiddelen kunnen zodanig worden verhoogd dat de patiënt het ondraaglijke lijden niet verder bewust hoeft te ondergaan. Dit wordt palliatieve sedatie genoemd. Dit is ‘barmhartige stervenshulp’ of het verlichten van het stervensproces bij een patiënt die ‘hoe dan ook toch zou sterven’. De verkorting van het leven is niet het middel, maar is er soms een mogelijk gevolg of neveneffect van.
Ook deze werkwijze wordt vaak ten onrechte passieve euthanasie genoemd. Palliatieve sedatie wordt vaak als alternatief voor euthanasie aangeboden. Daar is niets mis mee indien de patiënt dit verkiest, maar deze werkwijze bevindt zich vaak in een schemerzone omdat men meestal niet weet of er vooraf met de patiënt werd overlegd. - Hulp bij zelfdoding
De arts verleent hulp aan een persoon die zelfdoding wil doen door hem een voorschrift of dodelijk middel te verschaffen. Vervolgens trekt de arts zich terug en doet de patiënt aan zelfdoding op een door hem gekozen ogenblik. - Opzettelijk levensbeëindigend handelen zonder verzoek van de betrokkene
Dit werd vroeger ‘onvrijwillige’ of ‘ongevraagde’ euthanasie genoemd. Deze benaming is duidelijk een contradictio in terminis en dus onterecht.
Levensbeëindiging zonder verzoek kan plaatsvinden bij zwaar zieke onmondige pasgeborenen en jonge patiëntjes die uiteraard niet om euthanasie kunnen vragen. - Euthanasie
Alleen ‘het opzettelijk levensbeëindigend handelen door de arts op uitdrukkelijk en herhaald verzoek van de patiënt zelf in een uitzichtloze situatie en met ondraaglijk lijden’ kan euthanasie genoemd worden.
't Verdiepje 